وبلاگ شخصی فاطمه برناک

در شبی تاریک   که صدایی با صدایی در نمی آمیخت   و کسی کس را نمی دید از ره نزدیک ،  یک نفر از صخره های کوه بالا رفت   و به ناخن های خون آلودروی سنگی کند             نقشی را و از آن پس ندیدش هیچکس دیگر.  شسته باران رنگ خونی را که از زخم تنش جوشید   و روی صخره ها خشکید.از میان برده است طوفان نقش هایی را   که بجا ماند از کف پایش.  گر نشان از هر که پرسی باز  بر نخواهد آمد آوایش.     آن شب               هیچکس از ره نمی آمد                      تا خبر آرد از آن رنگی که در کار شکفتن بود.  کوه: سنگین ، سرگران ،خونسرد.   باد می آمد ، ولی خاموش.                   ابر پر می زد، ولی آرام.  لیک آن لحظه که ناخن های دست آشنای راز  رفت تا بر تخته سنگی کار کندن را کند آغاز ،      رعد غرید ،             کوه وبلاگ شخصی فاطمه برناک...